Rutland Water 26 – 28 Juli
“Beat Peter Bloody Blieker”
Rutland Water. Wat??? Waar gaan jullie naar toe??? Nou ja: Rutland Water, zo ongeveer in het midden van Engeland, één uur rijden ten noord oosten van Cambridge. Bij Oakham. Een hoefijzervormig meer. In het zevende jaar van de Friendshipseries wordt hier het hoogtepunt Rutland Water verzeild.
Ditmaal is het geen jollenkaravaan die deze richting uit gaat. Enkelen plakken zo hun vakantie eraan vast, anderen gaan op en neer. De Ieren komen met ferry of vliegtuig en voor de Engelsen is het een thuiswedstrijd.
Bij aankomst donderdag bij Rutland Water rond het middaguur zien we Doug Branson in de verte met zijn jol zeilen. Het meer lokt maar wij vinden het veel te warm om de plas te verkennen in de tropische hitte.
Een eerste treffen met admiraal Bert Hamminga en ex-voorzitter Bert Bos en Catharina is op het campingveldje tegenover de zeilclub. Oververhit met een dagtemperatuur van 35 graden zoeken we ons plekje onder de bomen met veel water, een biertje of een witte wijn. Ver in de namiddag tinkelt ineens het overbekende “O Solo Mio” deuntje in onze oren. “Dat moet wel een ijscoman zijn” zegt Catharina en jawel Mr. Whippy (de Engelse naam voor een ijscobusje) draait het campingveldje op en we trakteren ons zelf op een weergaloze Engelse soft cream ice.
Wat een schitterende plas dat Rutland Water met op de achtergrond de glooiende graanvelden, akkers, grazende bruine koeien, boompartijen en de hagen wat het Engelse landschap zo typeert. Rutland Sailingclub is onze host. Een grote actieve club: veel wedstrijden, veel zeillessen. Een uitstekende accommodatie met kleedruimtes zo groot als ik ze nog nooit heb gezien, een terras met een geweldig uitzicht, een bar met “food” voor prijzen zoals een club ze in mijn ogen hoort te hebben. In de loop van de vrijdagochtend is iedereen op tijd voor de skippersmeeting. Onze Engels sprekende Portugees Antonio is de wedstrijdleider: we varen potjes van 45 minuten in een op en neer baan.
Vanaf de wal is het wedstrijdveld met 11 jollen iets te ver weg om goed te kunnen volgen. Even denk ik: “de boel wordt vast afgeschoten met zo weinig wind”, maar de jollen blijven zich echter gestaag voortbewegen. Twee wedstrijden worden gevaren op deze eerst nog redelijk warme dag. ‘s Avonds genieten een uitstekende “Friday’s Roast” op het terras bij de club.
De zaterdag kenmerkt zich door een temperatuur rond 20 graden, enkele buien en een flinke Beaufort 3. Nicolette Arnoldus vaart zeer constant en heeft inmiddels een 3-7-5-3-2.
Tijdens het Jollendiner wordt het commodoreschap van Pieter overgedragen aan Bert Bos waarbij admiraal Bert de Friendshipvlag van de International12 overdraagt. George Miller is een talent in het schrijven van songs. Eerder al schreef hij het Brexit lied, drie jaar geleden tijdens de Friendshipseries in Lowestoft met groot applaus ontvangen. George heeft een nieuw lied geschreven op de melodie van Monty Pythons Lumberjacks song en Mark Delany maakt er een filmpje van met beelden van het evenement. Neem de moeite om op You Tube te zoeken: I wanna be a 12foot sailor. Dat verklaart de titel van dit verhaal: Beat Peter Bloody Blieker.
Dan neemt Vincent Delany (schrijver van het Ierse Jollenboek over de historie van de Ierse jol), het woord. Hij nodigt ons uit voor het volgend jaar eind mei begin juni het 250 jarig bestaan van de Lough Ree Yacht Club in Ierland te vieren. Kippenvel!!! 250!!! Jaar! Dat wil ik meemaken.
Het is zondag goed negen uur. Klop-Klop! Voor de deur van onze bus staat Leen van Willigen met paraplu en soppende schoenen van het kletsnatte gras:”Ik zoek asiel!” Op de laatste dag moet iedereen zichzelf bijeen schrapen om de jol in te stappen: het regent en het waait een Beaufort 5. Eenmaal op het water blijkt het prima te doen. Bert Bos zeilt perfecte wedstrijden: “toen ik Pieter eenmaal in de tang had” met twee eerste plekken.
Peter Bloody Blieker is na zeven wedstrijden toch niet te verslaan, dus eerste en mocht na Leen in Oostende de Ade de Feith prijs in ontvangst nemen. Bert Bos is tweede en Nicolette derde. Iedereen gaat met twee prijzen naar huis: Een shackle die Pieter heeft gemaakt en een flesje huisgebrouwen cider “Elm View” van George. “Can somebody tell me how to use a shackle!? roept Margaret Delany. “Yeh, yeh” vult haar bemanning Gary Muray aan.
Rutland Water en de Friendshipseries. Ik kan geen enkel minpuntje voor dit evenement vinden behalve het weer waarbij soms de regen met bakken uit de hemel viel en in Nederland iedereen lag te bakken in de zon. Hier mag je trots op zijn: een perfecte organisatie en een geweldige sfeer.
Volgend jaar moet wel een heel bijzonder Friendshipseries jaar worden met het Clinkerfest in Ierland en het Oostende Olympic Centennial. Maar eerst gaan we nog naar Lac l’eau d’Heur in Zuid-België, 26-27 oktober.
Pieter en ik hebben van dit evenement ook foto’s gemaakt.
Geja van Ommen
